Cardiac arrest is a common end point of various pathophysiological pathways. Outof-hospital and in-hospital cardiac arrests have a similarly poor survival, although differences exist in terms of pathogenetic mechanisms and prognostic factors. There is time to recognize the deteriorating patient, especially in hospital. Early warning scores and systems that rely on physiological parameters present a window of opportunity for recognizing the deteriorating patient for early intervention. In order to prevent cardiac arrests and improve the subsequent survival, it is necessary to implement a rapid and effective chain of survival and to move from a reactive approach to a proactive one. (Yoğun Bakım Derg 2011; 1: 16-20)

Kardiyak arrest, farklı patofi zyolojik mekanizmalarla ilerleyen yolakların ortak sonlanım noktasıdır. Genellikle hastane dışı ve hastane içindeki arrestler birbirlerinden oluş mekanizmaları ve prognostik faktörler açısından farklılık göstermekle beraber, sağkalım benzer şekilde kötüdür. Kötüleşen hastayı, özellikle hastane içinde tanımak için zaman vardır. Fizyolojik parametrelere dayanan erken uyarı skorları ve sistemleri yoğun bakım öncesi kötüleşen hastayı tanımak ve erken müdahelede bulunmak için bir fırsat penceresi sunarlar. Arrestleri önlemek ve arrest sonrası sağkalımı arttırmak için sağkalım zincirini en erken ve en etkili biçimde yürütmek, reaktif bir yaklaşımdan proaktif bir yaklaşıma ilerlemek gerekmektedir. (Yoğun Bakım Derg 2011; 1: 16-20)