Aim: The aim of this study was to evaluate the effect of the time which elapsed from the clinical diagnosis of brain death (BD) until the confi mation report on organ donation rates in a general intensive care unit of a training hospital in Izmir.
Materials and Methods: The characteristics of cases diagnosed as brain death in the intensive care unit of a training hospital between 01.01.2007 and 31.12.2008 were evaluated retrospectively. Demographic and clinical features, the time which elapsed from the clinical diagnosis until confi rmation report, rates of acceptance and decline, factors affecting these desicions and the characteristics of patients’ relatives were recorded. Cases whose relatives accepted and refused organ donation were compared according to these variables.
Results: From the 1759 patients followed up in the ICU during the study period, 48 were diagnosed as brain death. Median age was 48 (33-62) years. The etiologies of BD diagnosis were medical causes in 29 cases and traumatic causes in 19 cases (13 due to traffi c accidents). Twenty nine patients (60%) were referred to the ICU from the emergency room, 11 patients (23%) from another center and 8 (17%) from within our hospital. Forty-two patients (88%) needed inotropic or vasopressor agents. Acceptance rate of organ donation was 69% in 33 cases. The median time to confi rmation reporting from clinical diagnosis was 6 (5-16) hours in patients whose relatives accepted donation and 22 (60-90) hours in those whose relatives refused donation (p=0.03). The median time from reporting to harvesting was 5 (3-7) hours. Median 4 (3-5) organs were harvested and used for transplantation. The effect of the organ transplant coordinator was predominant in 64% of relatives who agreed to donate. The main cause of refusal was religious factors in 87%.
Conclusion: The awareness of intensive care workers of potential donors, maximum effort spent to shorten the time up to reporting after clinical diagnosis and requests to the family made by a trained and experienced organ transplant coordinator may increase the low donation rates in our country. (Yoğun Bakım Derg 2011; 1: 8-11)

Amaç: Bu çalışmada, İzmir’deki bir eğitim ve araştırma hastanesi genel yoğun bakım ünitesinde beyin ölümü (BÖ) klinik tanısı konulmasından kesin rapor düzenlenene kadar geçen sürenin, ailelerin organ bağışını kabul ya da red nedenleri üzerine olan etkisinin saptanması amaçlanmıştır.
Yöntem ve Gereçler: 01.01.2007-31.12.2008 tarihleri arasında bir eğitim ve araştırma hastanesi yoğun bakımında yatarak tedavi gören ve BÖ tanısı konan olguların özellikleri retrospektif olarak incelendi. Olguların demografi k ve klinik özellikleri, klinik tanıdan rapor düzenlenmesine kadar geçen süre, kabul ya da red oranları ve kararı etkileyen faktörler ile olguların yakınlarının özellikleri değerlendirildi. Organ bağışını kabul edenler ile reddedenler bu özellikler açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışma döneminde yoğun bakım ünitesine yatan 1759 hastadan 48’ine BÖ tanısı konmuştu. Hastaların ortanca yaşları 48 (33-62) idi. Yirmi dokuz hasta medikal nedenlerle, 19 hasta travmatik nedenlerle (13’ ü trafi k kazası) BÖ tanısı almıştı. Hastaların 29’u (%60) yoğun bakıma acil servisten, 11’i (%23) diğer bir merkezden, 8’i de (%17) hastane içinden gelmişti. Kırk iki olguda (%88) vazopressör ya da inotrop ihtiyacı oluştu. Organ bağışı kabul oranı 33 olgu ile %69 olarak saptandı. Beyin ölümü klinik tanısından rapor düzenlenmesine kadar geçen süre, ailesi organ bağışını kabul eden olgularda ortanca 6 (5-16) saat iken, reddedenlerde 22 (6-90) saat idi (p=0.03). Rapor düzenlenmesinden organ çıkarımına kadar geçen süre ortanca 5 (3-7) saat idi. Donör olan olgulardan ortanca 4 (3-5) adet organ nakil için uygun bulundu ve kullanıldı. Organ bağışını kabul eden hasta yakınlarının %64’ünde organ nakli koordinatörünün etkisi ön plandaydı. Bağış yapmayı reddedenlerde de %87 ile dini faktörler en sık nedendi.
Sonuç: Yoğun bakım hekimlerinin potansiyel donör olabilecek hastalar konusunda dikkatli olmaları, beyin ölümü klinik tanısı konulduktan sonra en kısa sürede kesin rapor düzenlenmesi için maksimum çaba gösterilmesi ve aile görüşmelerinin mutlaka deneyimli ve eğitimli bir organ nakli koordinatörü tarafından yapılması, ülkemizde düşük olan organ bağış oranlarını artırabilir. (Yoğun Bakım Derg 2011; 1: 8-11)